American walking pony obecnie stanowi kombinację cech tenesee walking horse oraz kuca walijskiego. Typem jest nieco zbliżony do konia arabskiego, a jego księgę stadną założył w 1968 r. Joan Hudson. Rasy krzyżowano dość długo, celem było wyprodukowanie kuca dużego, o doskonałej jakości i urodzie w celach pokazowych. Jest zwierzęciem 7-chodowym : poza podstawowymi czterema posiada jeszcze pleasure walk ( szybszy od stępa, wolniejszy od kłusa ), merry walk ( czterotaktowy, z potakującym ruchem końskiej głowy ) i canter ( wolny galop, gładki i zebrany ). American walking pony jest zwierzęciem niezwykle uniwersalnym, przydatnym w skokach, dresażu, pokazach, rekreacji, zaprzęgu. Ma atrakcyjną, szlachetną głowę pozbawioną cech kuca. Szyję ma długą, muskularną, dobrze osadzoną i dumnie noszoną. Łopatki skośnie opadające pozwalające na swobodny ruch kończyn. Klatka jest szeroka i głęboka, grzbiet zwarty, a zad muskularny. U rasy tej występują wszystkie gładkie umaszczenia a wzrost wynosi do 140 cm.
Kuce walijskie cieszą się uznaniem hodowców i użytkowników od wielu lat. Spokojne koniki są łatwe w hodowli, a ich małe rozmiary i potulny temperament sprawiają, że są szczególnie kochane przez najmłodszych. Mają szeroki zakres użytkowania, zarówno w szkółkach jeździeckich, jak i do zaprzęgu oraz jako konie sportowe, które często występują w zawodach dla dzieci.
Charakterystyka rasy
Cech wspólnych dla wszystkich odmian jest niezwykle mało. Jedną z nich jest charakterystyczny kształt głowy w szlachetnym typie, małe, nieco kocie uszy, stosunkowe duże, żywe oczy i małe, ale mocne i wytrzymałe kopyta. Pozostałe cechy, jak budowa ciała, wzrost czy waga są zależne od sekcji, do której należy koń. Sekcje pełnej krwi są cztery, oznaczone literami od A do D, sekcja piąta welsh partbred to konie półkrwi – krzyżówka walijczyków z końmi pełnej krwi angielskiej lub arabami.
Welsh mountain pony (walijski kuc górski, grupa A) to pierwotna odmiana kuca walijskiego, jest on podstawą powstania wszystkich odmian. Najmniejszy ze swoich krewnych z innych grup, osiąga zaledwie między 122 a 127 centymetrów w kłębie. Przerośnięte egzemplarze zostają zarejestrowane w grupie B. Występuje we wszystkich maściach poza srokatą i tarantowatą, nie zawsze jednolite. Konie o ciemniejszym zabarwieniu często mają białe plamy na głowie i pysku a także inaczej zabarwione dolne części nóg. Grzywa długa i bujna, z charakterystyczną grzywką. Mimo swoich niewielkich rozmiarów jest dosyć silny, więc dawniej używano go do przewożenia towarów przez góry, był również zatrudniany w kopalniach. Obecnie najczęściej pracuje z dziećmi, czemu sprzyja jego łagodne usposobienie i niezwykła inteligencja oraz łatwość uczenia się. Kuce górskie mają żywy temperament, ale rzadko bywają gwałtowne. Stosunkowo wysokie predyspozycje skokowe sprawiają, że występują w zawodach skoków z jeźdźcami dziecięcymi.
Welsh pony (kuc walijski z grupy B) jest typowym koniem pokazowym. Pierwsze egzemplarze powstały z krzyżowania się klaczy walijskiego kuca górskiego z berberem o imieniu Sahara. Z powodu późniejszego częstego krzyżowania z końmi pełnej krwi angielskiej wyglądem przypomina małego konia i jest bardziej szlachetny w typie, ale genetycznie należy do odmian kuca. W kłębie ma od 122 do 137 centymetrów, nadaje się więc dla dzieci. Obszerne chody sprawiają, że z powodzeniem może brać udział w zawodach, również jako wierzchowiec dla najmłodszych, świetnie radzi sobie na polowaniu. W przeciwieństwie do kolegów z pozostałych grup miewa bardzo impulsywny temperament, więc nie zawsze nadaje się do nauki dla początkujących jeźdźców.
Kuc szetlandzki – rasa koni zaliczanych do kuców, pochodząca z Wysp Szetlandzkich. Jest to jedna z najmniejszych ras występujących obecnie kuców – ich niski wzrost jest wynikiem naturalnego procesu skarłowacenia. W 1890 roku założono pierwszą księgę stadną. Na skutek działalności człowieka kuce szetlandzkie, występujące początkowo jedynie na Szetlandach, rozprzestrzeniły się na cały świat. Jedyna w Polsce stadnina kuców szetlandzkich znajduje się w Imnie pod Golczewem. Rasa ta wywodzi się prawdopodobnie od prehistorycznych form kuca, które skarłowaciały w krańcowo surowych warunkach klimatycznych. Charakterystyczna dla kuców szetlandzkich jest ich wytrzymałość, długowieczność, upartość i łagodność.
Pokrój
Zgodnie z wzorcem rasowym , wysokość w kłębie wynosi maksymalnie do 107 cm. Głowa o prostym i suchym profilu, szyja jest mocna, łopatki długie, a kłąb słabo zaznaczony. Kłoda (tułów) tych koni jest masywna; klatka piersiowa jest głęboka. Zad silny i okrągły. Kończyny są krótkie; kopyta małe i twarde. Umaszczenie wszystkich rodzajów, oprócz tarantowatego[1]. Kuce te odznaczają się bujną grzywą i ogonem, czasami zdarzają się szczotki pęcinowe.
Koń czystej krwi arabskiej – jest to jedna z najstarszych ras na świecie. Jest ona wolna od domieszek obcej krwi (koni innej rasy), co podtrzymuje jej wyróżniającą się charakterystykę. Koń arabski jest jednym z najpiękniejszych koni, ale jest też bardzo wytrzymały. Te konie są popularną na całym świecie rasą. Często używa się ich do poprawy i uszlachetnienia innych ras.
Wygląd
Niewysoki, najczęściej ok. 149- 155cm w kłębie. Zdarzają się ostatnio osobniki nieco większe (nawet 162cm- np. w stadninie Sax Arabians), ale tak duży wzrost jest często uznawany za wadę typu. Koń arabski jest często uważany za najpiękniejszą rasę na świecie. Przedstawiciele tej rasy są dość unikalnego pokroju. Od wyglądu innych koni odróżnia je przede wszystkim inna budowa szkieletu. Mają bowiem 17 kręgów piersiowych i tyle samo żeber, pięć kręgów lędźwiowych oraz 16 ogonowych. Inne rasy koni posiadają 18 kręgów każdego rodzaju i 18 żeber. Temu niezwykłemu szkieletowi arab zawdzięcza swój krótki grzbiet i wysoko noszony ogon. Szczególna jest również jego głowa. Mała, szlachetna, z prostym lub (częściej) wklęsłym (szczupaczym) profilem i szerokim czołem, na którym może występować szczególne wybrzuszenie w kształcie tarczy zwane jibbah. Głowa zwęża sie do małego pyska, o dużych nozdrzach.
Oczy powinny być duże, wypukłe, z ciemną oprawą, pełne wdzięku. Uszy małe, koniuszki często skierowane do siebie. Kolejną szczególną cechą jest kąt, pod którym głowa łączy się z szyją, zwany mitbah. Sprawia on, że zwierzę ma o wiele większa możliwość kręcenia głową. Szyja powinna być łabędzia-długa, wygięta, muskularna i elegancka oraz osadzona na mocnych, bardzo dobrze zbudowanych łopatkach, które spoczywają na głębokiej i szerokiej klatce piersiowej. Grzbiet ma być krótki, mocny i prosty, podobnie jak zad, który jest szeroki i charakterystycznie długi. Nogi są suche, z typowymi dla tej rasy bardzo mocnymi ścięgnami oraz poprawnymi kopytami. Stosunkowo często występują lekkie wady postawy, np. postawa krowia. Pomaga ona koniowi zachować zwrotność w trudnym terenie, ale podczas oceny konia na pokazie jest traktowana jako wada.
Koń arabski wystepuje we wszystkich podstawowych umaszczeniach, ale szczególnie popularne są u niego maści gniada i siwa.
Nieco rzadsza (chociaż coraz bardziej popularna, zwłaszcza w bliskowschodnich stadninach) jest kasztanowata, rzadziej spotykane są kare araby. Istnieją nawet stadniny koncentrujące się na hodowli koni właśnie tej maści. U arabów nie występują maści poza podstawowymi. Wyjątkami są maści sabino (osobna odmiana srokatości- bardzo wysokie odmiany na nogach, duże odmiany na głowie, pojedyncze małe, białe plamy na głowie, pod brzuchem. Plamy czasami zachodzą aż na szyję. „Normalna” srokatość NIE WYSTĘPUJE u arabów czystej krwi) oraz rabicano, nazywana również dereszem na bokach. Koń tej maści ma włosy białe pomieszane z ciemnymi tylko na brzuchu, jego nogi, głowa i szyja są normalnej barwy. Maść ta jest warunkowana innymi genami niż normalna dereszowatość, która u arabów czystej krwi nie występuje. Od jakiegoś czasu pojawiają się araby podobne do białych (nie siwych), ale badania genetyczne wskazują, że nie jest to ta sama maść. Być może wystąpiła nowa mutacja.
